Archive for listopada 2013

Jakże chciałabym Wam powiedzieć, że w naszym kraju święta wyglądają jak żywcem wycięte z holywoodzkich produkcji. Małe dzieci ubrane w śliczne grube czerwone sweterki w renifery i bałwanki. Za oknem pada gęsty, biały śnieg, który opada na chodniki jak cudowny magiczny biały puch. Rodzice i starsze rodzeństwo uśmiechają się do siebie nawzajem. O blasku księżyca przy akompaniamencie opadającego puchu zawijają ogromne prezenty w kolorowe papiery wykańczając wszystko ślicznymi kokardkami. W

świąteczny dzień maluchy ubierają żywe choinki pachnące lasem, które pod ich dom przyniosły leśne elfy. Och co za wizja. Ale u nas tak nie jest. Bo u nas moi drodzy święta są już dziś !

Może uwierzycie, a może i nie, ale pod koniec października w jednej z sieciówek już były świąteczne gadżety. Mikołaje, renifery, bombki, czapki i wszystkie inne akcesoria upakowane ciasno na półkach spoglądały tęsknym wzrokiem na moją osobę. A ja niczym karp stałam i gapiłam się nie mogąc uwierzyć we własne oczy! Gwiazdka przed Wszystkimi Świętymi. Dlaczego u nas święta są już dziś? Po co tak szybko?

Teraz to już kompletnie wszystkie sklepy popadły w szał gwiazdkowania. Prześcigają się w sklepowych gazetkach co raz grubszych gdzie odnajdujemy wymyślne zabawki. Za sklepowymi oknami stoją ubrane w łańcuchy i bombki choinki. Dzisiaj nawet zauważyłam, że w jednym z miejscowych sklepów obuwniczych widnieje wielki napis "Wesołych Świąt", a kozaki w każdym kolorze oplecione są lampkami oczywiście świątecznymi.

Jednak to nie tylko sklepy atakują nas swoją "świętecznością" jest to też prasa. Miesięczniki, które kupujemy w październiku są wydaniem grudniowym czyli CHOINKOWYM! Choineczki i bombeczki co stronę jakże uroczo... Reklamy (szczególnie te przed i w trakcie bajek i programów dla dzieci) pokazują najnowsze laleczki, gadające pieseczki i latające samochodziki. Pytam się więc skoro 23 listopada mamy święta to co w takim razie jest 24 grudnia ?!

Jak dla mnie przez te triki reklamowe święta tracą swoją magię. Może za 10 lat świąteczne produkty kupimy już w lipcu ? W końcu czemu nie ? Nie będę jednak hipokrytką bo świąteczne piosenki słucham już dziś i lubię je bardziej teraz niż w same święta (potem mam już ich po dziurki w nosie), ale jest to mój prywatny świąteczny okres i nikt inny nie jest zmuszony go oglądać czy się przysłuchiwać. W radiu Złote Przeboje puścili dzisiaj nawet kawałek "Last Christmas". Każdy więc jest bombardowany świętami teraz już natychmiast! Nie dajmy się zwariować moi drodzy. Módlmy się lepiej o śnieg. On rzadko odwiedza nas w porę. A na świąteczną gorączkę przyjdzie czas w grudniu nie listopadzie. W tym miesiącu powinniśmy zawracać sobie głowę piękną jesienią, a nie świątecznymi prezentami. Przyjdzie na to czas 1 grudnia ;)

A Wy co o tym myślicie? Lubicie święta już teraz, czy raczej też jesteście przeciwnikami?

A dzisiaj Kevin czyli święta pełną parą ;D

W czasie świątczenej gorączki zaczytuję się w "Twoim stylu". Lubie te święteczne wydania bo zawsze są grubsze od tych zwykłych. Do tego zakładka, którą zrobiłam. Jest absolutnie przekomiczna, więc pośmiejcie się razem ze mną :D

Dla kochających święta już teraz coś miłego dla ucha ;)

Rusza akcja „Oddaj MiSie”

Chciałbyś podzielić się radością? Masz w domu dawno zapomniane zabawki czy gry planszowe? A może książki dla dzieci? Przyłącz się i "Oddaj MiSie"!

Zapraszamy na kolejną edycję akcji! W dniach od 9 do 11 grudnia w kampusie Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach członkowie Studenckiej Organizacji Public Relations „PRogress” będą zbierać zabawki dla podopiecznych ze świetlicy św. Agaty w Katowicach.

Apel odnosi się do każdego rodzaju zabawek: pluszaków, lalek, samochodzików, klocków, gier planszowych oraz książek. Choć akcja „Oddaj MiSie” organizowana jest przez studentów, to skierowana jest do każdego. Przyłączyć mogą się zarówno młodsze, jak i starsze osoby posiadające zabawki, którymi nikt się już nie bawi.

Jest to już piąta edycja akcji. Podczas ubiegłorocznej zbiórki studentom udało się wywołać uśmiech na twarzach 50 dzieci, które poczuły upragnioną atmosferę świąt.

Członkowie Studenckiej Organizacji Public Relations „PRogress” będą czekać na zabawki od 9 do 11 grudnia w godzinach od 8:00 do 15:00 przy wejściu głównym w budynku A Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach (ul. Bogucicka 3).

Finał odbędzie się 17 grudnia 2013r. w Centrum Sztuki Filmowej „Kosmos” w Katowicach. Wtedy właśnie mali podopieczni katowickich świetlic otrzymają prezenty.

***

Studencka Organizacja Public Relations PRogress jest pierwszą w Polsce organizacją studencką zajmującą się szeroko rozumianą działalnością związaną z public relations. Poprzez organizowanie cyklu seminariów, konferencji, czy konkursów wiedzy praktycznej upowszechnia wiedzę z zakresu kształtowania wizerunku osób i organizacji. PRogress powstał w 2000r. z inicjatywy studentów specjalności public relations Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach.

O zamieszczenie tej informacji poprosiła mnie Maialis organizatorka całej akcji. Jeśli więc, mieszkacie w Katowicach lub bliskich okolicach to oddajcie swoje misie, którymi już się na bawicie ;) Mogą to być też książki i zabawki. Do boju blogerzy i Ci, którzy bloga nie posiadają ! "Oddajcie miSie" i wywołajcie uśmiech na twarzach dzieci ! :)

Tytuł: Przeminęło z wiatrem. Od bestselleru do filmu wszech czasów

Autorzy: Ellen F. Brown, John Wiley, Jr.

Narracja: trzecioosobowa

Liczba stron: 478

Wydawnictwo: Aleja Róż

Historia powstania powieści i filmu-legendy. Niezwykle bogate źródło informacji nawet dla najbardziej żarliwych fanów Przeminęło z wiatrem. Autorzy prześledzili historię dzieła Margaret Mitchell od powstania pomysłu do ekspozycji popularności książki i filmu. Opisali zmagania pisarki z nieoczekiwaną sławą i wieloletnie walki sądowe o prawa autorskie.

W 1986 roku w Etiopii wydano nieautoryzowany przekład Przeminęło z wiatrem, prawnicy nie podjęli żadnych działań, prawdopodobnie ze względu na niezwykłe okoliczności powstania tłumaczenia. Pod koniec lat 70. etiopski więzień przemycił anglojęzyczną wersję powieści Mitchell. Skazańcy czytali ją na zmianę przez godzinę dziennie. Jeden z więźniów politycznych Nebiy Mekonnen, zafascynowany Scarlett i Rhettem, zaczął tłumaczyć książkę na język ojczysty, amharski. Pisał przemyconym piórem na jedynym rodzaju papieru, jaki miał do dyspozycji – tzw. sreberkach z papierosów. Współwięźniowie byli tak zachwyceni jego pracą, że zrezygnowali z godzin przydzielonych im na czytanie, żeby miał więcej czasu na pracę. Dawali mu również sreberka od papierosów, ponieważ on sam nie palił. W ciągu lat spędzonych w więzieniu tłumacz zapisał trzy tysiące kawałków papieru, które stopniowo przekazywał wychodzącym kolegom. Gdy odzyskał wolność, zebrał wszystkie papierki i pożyczył pieniądze na wydanie dwudziestu tysięcy egzemplarzy Negem Lela Ken New, co można przetłumaczyć jako „Mimo wszystko, życie się dzisiaj nie kończy.

Książki Przeminęło z wiatrem nie czytałam (jestem w trakcie), widziałam za to film. Leci cztery godziny i ledwo co go obejrzała do końca. Mimo że moim zdaniem za długi to owszem ciekawy. Przed nami dziś książka, która jest biografią książki i filmu, a nie autorki. Ellen F. Brown to wielokrotnie nagradzana pisarka, a John Wiley, Jr. jest posiadaczem jednej z największych na świecie prywatnych kolekcji pamiątek związanych z Przeminęło z wiatrem. Dzięki temu wiemy, że tą książkę stworzyli specjaliści w tej dziedzinie. Książka podzielona jest na 18 rozdziałów. Każdy rozdział to jakiś okres czasu np. Kwiecień-Maj 1936. W książce odnajdziemy kilkanaście stron ze zdjęciami. Są to zdjęcia autorki, jej współpracowników, ale też okładki książki jakie były na całym świecie. Również muszę dodać, że książka jest świetne wydana.

Jest to wielka gratka dla fanów książki jak i filmu. Dowiadujemy się wielu ciekawych rzeczy o tym jak książka powstawała. Margarett Mitchell nie chciała jej przesłać wydawcy, kiedy w końcu to zrobiła dowiadujemy się, że przesłała mu niepełną książkę w kopertach, na trochę podniszczonych stronach. Wydawca jednak od początku wiedział, że książka okaże się bestsellerem. Tak też się stało. Na kartach książki przeczytacie o tym, że Mitchell musiała zmierzyć się ogromną popularnością, walką o prawa autorskie swojej książki, i licznymi plotkami. Książka nie kończy się jej śmiercią bo przecież ta historia nadal żyje. Ostatni rozdział to rok 2011. Tak więc macie tu bardzo, bardzo dokładny przebieg powstawania książki jak i filmu. Moim zdaniem jest tego odrobinę za dużo, przez co książka jest momentami nużąca. Bądź co bądź fani filmu i książki będą zachwyceni. Ja też jestem, ponieważ dowiedziałam się wiele o życiu autorki w najważniejszym okresie kiedy tworzyła i wydawała książkę. Niezmiernie ciekawe fakty i ciekawostki.

Ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Aleja Róż

Tytuł: Rzeźniczka z Małej Birmy

Autor: Hakan Nesser

Narracja: trzecioosbowa

Liczba stron: 376

Wydawnictwo: Czarna Owca

Inspektor Gunnar Barbotti po śmierci żony zostaje przydzielony do rozwikłania sprawy sprzed lat. Otóż kilka lat temu zaginął Arnolda Morindera, nie został on jednak uznany za zmarłego, ponieważ nie odnaleziono jego ciała. Co dziwne był on w związku z kobietą imieniem Ellen, która w okolicy znana jest jako Rzeźniczka z Małej Birmy. Dlaczego? Kiedy Ellen była młodsza miała męża Billiego. Był on tyranem, który ją gwałcił, bił, a sam był alkoholikiem. Znęcał się również nad ich synem dwunastoletnim wówczas dzieckiem. Pewnego jednak dnia koszmar się kończy. Mąż kobiety znika. Okazuje się, że został zamordowany, a jego ciało poćwiartowane i rozrzucone po lesie. Policja dochodzi do wniosku, że skoro Ellen była rzeźniczką to ona musiała zabić swojego męża by skończyć horror. Kobieta przyznaje się do winy i trafia do więzienia na jedenaście lat.

Hakan Nesser stworzył już pięć tomów książek o inspektorze Barbarotti. To jest moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Zupełnie nie przeszkadzało mi, że wcześniej nie znałam historii inspektora. Historia, którą wykreował autor bez wątpienia jest bardzo ciekawa. Tajemnicze morderstwo, po latach zaginięcie a we wszystko wplątana jest ta sama kobieta. Razem z inspektorem rozwiązujemy sprawę i przyglądamy się jego poczynaniom. Zakończenie zaskakujące, chociaż domyśliłam się pewnej jej części już wcześniej.

Fani autora będą pewnie zachwyceni, a fani gatunku ? Trudno mi powiedzieć, mnie książka nie zachwyciła tak bardzo jak inne autorów skandynawskich. Czasami autor po prostu przynudzał. Moim zdaniem za dużo wypełniaczy, z których Nesser mógłby zrezygnować. Jednakowoż nietuzinkowa historia przypadnie do gustu wielu osobom. Dobry kryminał.

Ocena: 6/10

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Czarna Owca

Tytuł: Moje wypieki i desery

Autorka: Dorota Świątkowska

Liczba stron: 303

Wydawnictwo: Egmont

Bloga Pani Doroty czytuję już od kilku lat. Często korzystam z przepisów, bo piec uwielbiam, niektóre wychodzą inne nie. Tak to już bywa. Gdy zobaczyłam, że autorka bloga wydaje kolejną książkę byłam od razu wielce zainteresowana, do tego też zachęcały mnie oceny innych blogerów. Jednak najbardziej co mnie zachęciło to zapewnienie, że w książce znajdę przepisy, których nie ma na blogu. Liczyłam, że tak właśnie będzie, ale niestety nie jest. Być może opacznie to zrozumiałam, ale myślałam, że w książce WSZYSTKIE przepisy będą nowe, i żadnego na blogu nie znajdę. Kilka z nich jednak na blogu już widziałam.

Bardzo podoba mi się, że książka ma ładne zdjęcia, ale to właśnie charakteryzuje bloga - rewelacyjne zdjęcia, więc nic nowego w książce pod tym względem mnie nie zaskoczyło. Fajna sprawa to to, że strony mają ten samo kolor co dany wypiek. Przesadą dla mnie jest cena. Książka nie jest specjalnie gruba, autorka nie pisze niczego od siebie (dowiedziałam się natomiast, że nie lubi słodyczy) Każda strona ma utarty schemat: duże zdjęcie oraz przepis i króciutkie wprowadzenie. Nic specjalnego. Na końcu jest indeks i przelicznik, a na początku spis treści. Wracając do ceny to 70 zł! Mega droga w mojej ocenie. Wolę za te same pieniądze, kupić nową Nigellę, lub Sophie Dahl, albo zainwestować w dwie książki z typową fabułą.

Książki tej na szczęście nie kupiłam, tylko pożyczyłam. Jak dla mnie jest to strata pieniędzy, ponieważ równie dobrze mogę wejść na bloga autorki i tam bez końca oglądać równie piękne zdjęcia (każdy przepisy ma ich więcej niż jeden). Przepisy się powtarzają, niektóre są wzięte z bloga. Cena strasznie wysoka. W podobnej tonacji widziałam książki nawet trzy razy tańsze!

Zdjęcia z książki możecie zobaczyć na stronie Empik

Ocena: 6/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniu Polacy nie gęsi

Tytuł: Alicja w krainie zombi

Autorka: Gena Showater

Narracja: pierwszoosobowa

Tom: 1

Liczba stron: 510

Wydawnictwo: Mira

Straszne, ohydne, przerażające zombi zabiły rodzinę Alicji Bell. Jej matkę, ojca i młodszą siostrę Emmę, a Alicja myślałam, że to wszystko wielkie kłamstwo. Mam tu na myśli zombi, albowiem ojciec dziewczyny miał fobię na punkcie zombi. Wszyscy uważali go za wariata. Nawet jego własne dzieci, a może szczególnie one. Po strasznej śmierci rodziny Ali zaczyna widzieć podejrzane osoby, które wychodzą tylko nocą. Przy bliższym poznaniu okazuje się, że są to duchy zombi, które chcą zabić główną bohaterkę.

Alicja po śmierci rodziny przeprowadza się do dziadków i zmienia szkołę. Tam zaprzyjaźnia się z Kat, a największe wrażenie, robi na niej wielki bandzior Cole. Gdy pierwszy raz go widzi ma wrażenie, że całują się na oczach wszystkich, ale była to tylko jedna z wielu wizji, które nadejdą. Jak się okazuje Cole i jego przyjaciele od lat polują na zombi.

Książka nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia. Były momenty kiedy nie mogłam się oderwać, ale i były takie nużące. Zauważyłam, że autorka w pewnych momentach chciała zrobić z głównej bohaterki mega zabawną dziewczynę. Strasznie mnie irytowało, że ktokolwiek powiedział do niej "Alicja" ta od razu go poprawiała "jestem Ali" (niczym Bella ze "Zmierzchu). Jeny przesada moim zdaniem! Co mnie zadowoliło to liczba bitew między ludźmi a zombi. Były dobrze opisane, ale naciągane znowu było to, że z zombi walczyły tylko dzieciaki czyli osoby koło 16, 17 lat. Żaden dorosły z nimi nie walczył. Zakończenie, też nie najlepsze, ale podsumowując cała książka jest dosyć dobrze napisana. Autorka miała dobry pomysł, ale nie wiem co z tymi całymi zombi ma wspólnego Alicja w krainie czarów. Oprócz imienia nie zauważyłam żadnych podobieństw, równie dobrze książka mogła się nazywać Kopciuszek, w krainie zaginionego pantofelka. Nie ukrywam jednak, że jestem ciekawa dalszego ciągu.

Ocena: 7/10

Za przeczytanie dziękuję wydawnictwu Mira

O mnie

Obserwatorzy

Szukaj na tym blogu

Blog Archive

Moja lista blogów

Categories