Tytuł: Dziewczyny z powstania

Autorka: Anna Herbich
Narracja: pierwszoosobowa
Liczba stron: 320
Wydawnictwo: Znak

Tytuł: Na końcu tęczy

Autorka: Cecelia Ahern 

Narracja: pierwszoosobowa

Liczba stron: 383

Wydawnictwo: Akurat

Mam ochotę wykrzyczeć całemu światu jaka ta książka jest wspaniała! Chce wydrukować ulotki i namówić każdego kto potrafi czytać (i tych co nie), że musi przeczytać tą książkę. Już. Teraz. Natychmiast. 

Książkę przeczytałam głównie dzięki Natalia_Lena, która na swoim blogu wstawiła zwiastun filmu. Został on nakręcony na podstawie tej powieści. Czułam, że książka będzie dla mnie idealną lekturą i szybko udałam się do księgarni po czym sfinalizowałam zakup. Zaczęłam czytać i pach! Koniec niedzieli, koniec książki. Łzy mieszają się ze śmiechem. Dawno nie czytałam tak wspaniałej książki! (no przynajmniej nie w tym tygodniu).

Książka rozpoczyna się zaproszeniem, które Rosie wystosowała do swojego przyjaciela Alexa. Jest to zaproszenie na jej siódme urodziny. Tak rozpoczęła się moja kilkugodzinna przygoda z tą książka. Rozpoczęta mnóstwem błędów gramatycznych. Ale zaraz Rosie i Alex dorastają. Są już nastolatkami i swoimi jedynymi przyjaciółmi. Spędzają ze sobą każdą wolną chwilę, aż do momentu gdy chłopak musi pożegnać się z Irlandią i razem z rodziną przeprowadzić się na inny kontynent, po to by zamieszkać w Bostonie. Los chce, że samotna Rosie idzie do łóżka z Brianem Marudą, którego oboje nienawidzą (Rosie i Alex). Dziewczyna zachodzi w ciąże. Ma dopiero osiemnaście lat a całe jej życie legło w gruzach. Wszystkie jej plany, marzenia muszą odejść w zapomnienie. Teraz w jej życiu najważniejsza jest mała Katie. Lata mijają. Alex jest kardiochirurgiem w Bostonie, a Rosie wychowuje małą córeczkę. Cały czas jednak wysyłają sobie listy, mailują, rozmawiają. Mamy tu przekrój ich życia aż do czasu kiedy wybija im pięćdziesiąt wiosen.

Nie powiedziałam wam najważniejszego! To nie jest normalna książka. Jest to bowiem zbiór listów, maili, szkolnych liścików i wiadomości jakie przez pięćdziesiąt lat wymienili Alex i Rosie między sobą ale też między swoimi przyjaciółmi. Nie mogę uwierzyć, że ta sama osoba napisała "Sto imion", które tak mi się nie podobało i "Na końcu tęczy", które tak mnie zachwyciło" ! Autorka cudownie wykreowała postaci. Wszystko było takie prawdziwe, śmieszne i smutne zarazem Po zakończeniu czułam się jakbym przeżyła kilka żyć na raz. Bohaterzy starzeją się bowiem z każdym rozdziałem. Widzimy jak ich życie się zmienia. Poznajemy ich przyjaciół, mężów, żony. W tym wszystkim jednak najważniejszy są oni. Rosie i Alex. Naprawdę jest to cudowna książka. O miłości, marzeniach, życiu, samotności. O wszystkim. Przeczytajcie ją bo warto.

Ocena: 9/10

Zwiastuny:

Tytuł: Biegnąca z wilkami. Archetyp Dzikiej Kobiety w mitach i legendach

Autorka: Clarissa Pinkola Estés

Liczba stron: 552

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Naprawdę ciężko powiedzieć mi coś o tak popularnej książce. Na pierwszy rzut oka kojarzy się z małą encyklopedia. Gruba i pełna mądrych słów. Autorka pracowała nad tą pozycję aż dwadzieścia lat ! Musiała więc napisać wszystko co chciała.  

Nie oszukujmy się. Książkę czytało mi się momentami naprawdę ciężko. Jest to w końcu rozprawa naukowa z zakresu antropologii, etnologii ale również mitów. Autorka niczego nie upraszcza. Pisze dużo, rozdrabnia na mniejsze cząstki każdy temat. O czym jest ta książka ? O kobietach. Clarissa Estes poprzez baśnie, mity pokazuje, że my kobiety od początku ludzkich dziejów starałyśmy się zakryć "Dziką Kobietę", która drzemie w każdej  z nas.

Jeśli próbowałaś się wtłoczyć w jakiś szablon i to się nie udało, masz najprawdopodobniej dużo szczęścia. Może i jesteś wyrzutkiem, ale ocaliłaś duszę. Bez porównania gorzej jest tkwić tam, gdzie nie mamy czego szukać, niż tułać się przez jakiś czas w poszukiwaniu psychicznego kontaktu, jakiego nam trzeba. Szukanie swego miejsca nigdy nie jest pomyłką. Nigdy. Po zimie zawsze przychodzi wiosna. Trwaj i wciąż szukaj Rób swoje, a w końcu odnajdziesz drogę.

Jak się okazuje dzika natura jest w każdej kobiecie. Należy ją oswoić, nie bać się jej. Autorka namawia do zmiany swojego życia. Poprzez zupełnie nową interpretację znanych baśni i bajek pokazuje, jak powinnyśmy żyć.

Moim zdaniem, nie jest to książka na plażę. Jest to naprawdę poważna lektura, na którą trzeba poświęcić więcej czasu niż na inne książki. Zmusza do refleksji i działania. Radzę czytać ją etapami. Zaznaczać ulubione fragmenty i powracać do nich w wolnej chwili. Książkę powinien przeczytać każdy nie tylko kobiety. Mądrzę i szczerze o życiu, dzikości. Bez owijania w bawełnę.

Ocena: 

8/10

Za książkę dziękuję wydawnictwu:

Tytuł: Sto imion

Autorka: Cecelia Ahern

Narracja: trzecioosobowa

Liczba stron: 446

Wydawnictwo: Akurat

Kitty Logan jest chyba najbardziej irytującą bohaterką jaką poznałam w ostatnim czasie. Kobieta ma trzydzieści lat i właśnie rozpętała jedną z większych burz medialnych w Irlandii. Oskarżyła szanowanego nauczyciela o gwałt na dwóch uczennicach i spłodzenie z jedną z nich dziecka. Jak się okazuje były to fałszywe oskarżenia, a panna Logan, która na to dziennikarskie śledztwo rzuciła się jak wygłodniały rekin zbiera największe baty. Prawdę powiedziawszy to była głównie jej wina, więc należało się jej. Tyle, że ona nie zdaje sobie z tego sprawy.

Na domiar złego umiera jej najlepsza przyjaciółka i redaktor naczelna w jednym Constance. Kitty nie wie co zrobić ze swoim życiem, aż nadarza się okazja napisana artykuły, który przed śmiercią zleciła jej Constance. Kobieta otrzymuje listę stu imion. Tak to wszystko. Nie było żadnych instrukcji, rad ani poleceń. Kitty jest załamana.

Na temat tej książki czytałam naprawdę wiele pozytywnych recenzji. Sama chciałam sprawdzić nad czym to czytelniczki (nie oszukujmy się, książki tego typu czytają głównie kobiety) się zachwycają. I cóż, sama nie wiem. Książka ciągnie się w nieskończoność. Kitty nie widzi co złego zrobiła. Głównie martwi się sobą i rozpacza nad swoim ciężkim losem. Miałam nadzieję, że tylko początek jest taki toporny, że potem będzie tylko lepiej. Niestety, nie było. Kitty (to imię kojarzy mi się wyłącznie z cycatymi blond cheerleaderkami, które mają pstro w głowie) po etapie użalania się nad sobą z powodu swojej reporterskiej wtopy, użala się nad sobą bo nie wie o co chodziło Constance. Redaktor naczelna przekazała jej listę stu imion, kobieta powoli odnajduje te osoby, które jednak nie wiedzą dlaczego znalazły się na liście. Jednym słowem, ta książka to wielka niewiadoma. 

Po książki tej autorki więcej nie sięgnę. Popularne "PS Kocham Cię" też nie wywarło na mnie pozytywnego wrażenia. Historie ludzi byłyby nawet ciekawe, ale zasłania je irytująca osobowość głównej bohaterki. Mnie nie urzekła ta książka. Czy dobro jest w każdym z nas? Na pewno, ale czy o tym jest ta książka? Mogłabym polemizować. Niemniej jednak wiem, że wiele czytelniczek zachwyci się nad tą książka, bo jest ona dobrym letnim czytadłem.

Tytuł: Kiedy piorun uderza

Autorka: Meg Cabot [Jenny Carroll pseudonim]

Narracja: pierwszoosobowa

Tom: I 

Liczba stron: 207

Wydawnictwo: Amber

Wiem, wiem okładka nie jest za piękna. Aczkolwiek mi się teraz podoba. Jednak mówiąc szczerze mijając tą książkę w księgarni nie zwróciłabym na nią uwagi. Kto to taki Jenny Carroll? Nigdy przecież nie słyszałam o tej autorce. Gdybym nie wiedziała, że jest to pseudonim znanej mi dobrze Meg Cabot, pewnie nie obdarzyłabym jej dłuższym spojrzeniem. To byłby błąd! Przecież seria "1-800-Jeśli-Widziałeś-Zadzwoń", jest niemal tak samo dobra jak "Pośredniczka". 

Jess ma szesnaście lat i hopla na punkcie szybkiej jazdy. Ubiera się jak chłopczyca i często bije chłopaków, którzy obrażają jej brata. Ma jedną przyjaciółkę, mieszka w stanie Indiana. Prowadzi raczej zwyczajne życie. Do czasu. Pewnego dnia stojąc w trakcie burzy pod metalowy trybunami trafia w nią piorun. W zasadzie nic się jej nie stało. Nie widzi żadnych zmian. Aż do rana. Kiedy się budzi wie dokładnie gdzie znajdują się zaginione dzieci, których zdjęcia widziała na pudełku mleka. To dopiero było dziwne. Dziewczyna postanawia sprawdzić, czy rzeczywiście ma rację. Jedzie na miejsce wskazane jej we śnie i ... odnajduje zaginionego chłopca! Jess staje się sławna, władze Ameryki chcą poddać ja badaniom i wykorzystać do swoich celów. Co zrobi dziewczyna ? Zaskoczy wszystkich, przekonajcie się sami!

Wiem, że nie jest to literatura wysokich lotów, ale z książka naprawdę świetnie się bawiłam. Przeczytałam ją w kilka godzin i już z niecierpliwością wyczekuję chwili kiedy będę mogła ponownie spotkać się z Jess i Robem - przystojnym motocyklistą. Cała historia jest mocno naciągana, ale mi to nie przeszkadzało. Co się naśmiałam to moje. Cięty język głównej bohaterki i niezwykłe przygody to przepis na sukces. Polecam każdemu. 

Ocena: 8/10

1-800-Jeśli-Widziałeś-Zadzwoń

1. Kiedy piorun uderza

2. Kryptonim "Kasandra"

3. Bezpieczne miejsce

4. Znak węża

5. Szukając siebie

Tytuł: Księżyce Jowisza

Autorka: Alice Munro

Narracja: pierwszoosobowa i trzecioosobowa

Liczba stron: 379

Wydawnictwo: Literackie
Recenzja przedpremierowa: 21 maja premiera

Tak myślałam. Podejrzewałam, że tak to się właśnie skończy. Chciałam, naprawdę bardzo chciałam, żeby Alice Munro, która dostała Nobla zachwyciła mnie. Niestety mimo wielkich starań jakie ja włożyłam w ten proces, cały plan spalił na panewce. Ja i opowiadania Alice Munro nie zostaniemy przyjaciółmi.

Od zawsze towarzyszy mi przekonanie, że autorzy, którzy dostają literackiego Oscara, muszą pisać książki dla jednych wspaniałe, ale dla mnie niesamowicie nudne. Przecież, taka "Gra o tron" czy inna wciągająca książka, która zapewnia czytelnikowi niebywałą rozrywkę, na Nobla nie ma co liczyć. Trzeba pisać z patosem, wyniośle i mądrze. Tak, żeby czytelnik nie wiedział o co chodzi i zastanawiał się nad przesłaniem. Jedni lubią takie książki. Ja nie.

Alice Munro dałam szansę, bo słyszałam o niej wiele dobrego. Postanowiłam sprawdzić w czym tkwi sukces jej opowiadań i szczerze mówiąc nie wiem. Opowiadania znajdujące się w "Księżycach Jowisza" bardzo mnie nużyły. Autorka opowiadała o jednym, zaraz przechodząc do czegoś zupełnie innego. Gubiłam się w tych historiach. Nie wciągnęły mnie. Miały być zachwycające, dla mnie są raczej nudnawe i przeciętne. Dla przykładu w pierwszym opowiadaniu mamy historię opowiadaną przez kobietę cofającą się myślami do swojego dzieciństwa. Historia o wesołych ale samotnych ciotkach, miesza się z historią samotnych i smutnych ciotek. Ot taka ponad pięćdziesięciu stronicowa opowieść. O ciotkach.

Odniosłam wrażenie, że "Księżyce Jowisza" zawierają historie o ludziach smutnych, którzy zaprzepaścili swoją szansę na szczęście. Są zgorzkniali, niejednokrotnie zdesperowani. Niestety, mistrzyni współczesnego opowiadania, no nie zachwyciła mnie Pani.

Ocena: 6/10

Za książkę dziękuję:

Tytuł: Apetyczna Panna Dahl

Autorka: Sophie Dahl

Narracja: pierwszoosobowa

Liczba stron: 278

Wydawnictwo: Filo

Książka jest przepięknie wydana. Naprawdę. Pełna pięknych zdjęć, przepisów i opowieści. Książka podzielona jest na pięć głównych rozdziałów. Są to jesień, zima, wiosna, lato oraz desery. Każdy z rozdziału poprzedza opowieść Sophie. Mówi nam ona o swoim dzieciństwie, młodości i karierze jaką zrobiła. Z tą książką warto zapaść się w fotelu z kubkiem dobrej herbaty i zapomnieć o reszcie świata. Powąchaj zapach kart, i poczytaj o życiu autorki. A czyta się naprawdę z zapartym tchem. 

Kiedy już zapoznacie się z życiem Sophie, przyjdzie wam ochota na wypróbowanie przepisów. Mamy śniadania, obiady i desery na każdą porę roku. Do tego zdjęcia zrobione przez Jana Baldwina. Oglądam ją prawie codziennie, bo nie mogę oderwać oczu od cudownych ilustracji. Jest to jeden z lepszych zakupów jakie zrobiłam. Też nie odmawiajcie sobie przyjemności i sprezentujcie sobie "Apetyczną pannę Dahl" 

Tytuł: Wszechświat kontra Alex Woods

Autor: Gavin Extence

Narracja: pierwszoosobowa

Liczba stron: 422

Wydawnictwo: Literackie

Łał.
Wielkie i małe łał wychodziło z moich ust w zależności od rozdziału.
Gavin dobra robota.

Opowieść zaczyna się od momentu kiedy Alex zostaje na granic w Dover zatrzymany przez strażników i przewieziony na policję. Chłopak w schowku trzyma marihuanę, a na tylnym siedzeniu pana Petersona. Nie byłoby by w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że pan Peterson został skremowany i jedzie w urnie. Alex ze stoickim spokojem tłumaczy nam czytelnikom, że aby w pełni zrozumieć zaistniałą sytuację musimy cofnąć się czasie do chwili kiedy był jeszcze dzieckiem i właśnie uderzył go meteoryt. Od tamtej pory Woodsa zna prawie cała Anglia. Uderzenie meteorytu wpłynęło na jego całe życie. Zaczął miewać ataki padaczki, 'koledzy' ze szkoły zaczęli go prześladować. Uciekając przed nimi poznaje pana Petersona. Starszego mężczyznę hodującego na strychu narkotyki.

Mam wrażenie że autor wymieszał styl autorski wszystkich moich ulubionych autorów i stworzył takie o to dzieło sztuki. Trochę jest tu Johna Greena, trochę Agaty Christie (serio! klimat wiejskiej Anglii, który uwielbiam jest tu obecny), mnóstwo prostego i celnego języka. Dlaczego? Historia jest opowiedziana z punktu widzenia dziecka, a jak wiadomo dzieci nie znają zbyt wielu granic i zawsze 'walą prosto z mostu'. Tak jest w tej książce. Autor ma taki świetny styl, że nie mogłam oderwać się od lektury. Powaga wymieszana z zabawą, groteską. Po prostu mieszanka wybuchowa. Czytając bawiłam się świetnie.

Zdjęcie, które dla Was wykonałam jest specjalnie takie, bo chciałam, żebyście zauważyli iż na górze stoi Alex, a za nim siedzi Pan Petersona. Moim zdaniem ten szczegół nie jest za bardzo widoczny na pierwszy rzut oka. Jeśli lubicie ironię, żarciki i poważne tematy to coś dla Was. Książka na pewno zdobędzie wielu fanów. Ja już zaliczam się do tego grona. Czekam na kolejne książki Gavina Extence. Zachęcam Was do przeczytanie tej książki, bo jest warta uwagi. Przyjaźń dziecka i dorosłego, podobnych i różnych od siebie jak ogień i woda zachwyciła mnie.