Eleanor i Park to dwójka szesnastolatków, którzy mieszkają w Ameryce w 1986 roku. Eleanor ma burzę czerwonych włosów, jest gruba i wszyscy się z niej śmieją. Żyje w okrutnym świecie, bardzo okrutnym. Ma czwórkę młodszego rodzeństwa, musi mieszkać pod jednym dachem z Richiem, który znęca się nad jej matką. Eleanor nie wie co to jest spokój i miłość. Park jest w połowie Koreańczykiem, ma szczęśliwych rodziców i dom, w którym zawsze znajdzie coś do jedzenia. Wydaje się, że pochodzą z dwóch różnych światów, ale jednak zakochują się w sobie.

Historia jest dość nietypowa. Chociażby wystarczy spojrzeć, na głównych bohaterów, którzy ani trochę do siebie nie pasują. Poznają się w autobusie, na początku pałają do siebie wielką niechęcią, a potem zaczynają razem czytać komiksy, a na następnej stronie już się całują. Strasznie dziwne. Park na początku nie chciał mieć z Eleanor nic wspólnego. Nie wiedzieć kiedy stają się kimś więcej, niż tylko sąsiadami z autobusu. Historia zakochania i problemów z dojrzewaniem. Bardziej polecałabym siedemnastolatkom, moje dziewiętnaście lat to chyba za dużo.

Pani Rainbow (tęcza) debiutowała tą powieścią i była za nią często nagradzana, ja jednak nie znalazłam w niej nic szczególnego. Historia miłości tej dwójki nie zachwyciła mnie ani trochę. Autorka opisała bardzo trudne życie głównej bohaterki, dodała trochę jej dziwnego zachowania i dorzuciła do tego wszystkie Koreańczyka, który kocha komiksy. Pierwsza miłość i pierwsze zauroczenie. Po tylu wspaniałych opiniach spodziewałam się czegoś lepszego. Do tego zakończenie jest rozczarowujące.