Za książkę dziękuję:

To będzie krótki post. 

Otóż pewna fantastyczna blogerka, zajmująca się grafiką, stworzyła szablon specjalnie dla mnie. Chciałam konkretnie mieć to hasło czyli: Dbam o wyobraźnię, czym się przecież zajmuję ;) Czytając książki dbam o swoją i zachęcam innych do tego samego. Jako że na imię mam Malwina tak też widnieje w tle. Zmieniłam Clary na Malwinę, stając się tym samym trochę mniej anonimowa ;)

Teraz najważniejsze! Najbardziej interesuje mnie wasza opinia.

Jak wam się podoba ? :)

Tytuł: Opowiadania z Doliny Muminków

Autorka: Tove Jansson

Narracja: trzecioosobowa

Tom: VII

Liczba stron: 254

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Muminki uwielbiam. Przyznam, że jest to moja ulubiona bajka, z dzieciństwa, ale nigdy nie poznałam pierwowzoru jakim jest książka. Wakacje to idealny czas na zmiany, postanowiłam więc zapoznać się z powieściami Tove Jansson, która nawiasem mówiąc na początku miesiąca obchodziłaby setną rocznicę urodzin. Jest to więc podwójnie świetna okazja do zapoznania się z Muminkami.

Na samym wstępie mówię, nie jest to książka dla dzieci. Naprawdę nie czytajcie, tego cztero- czy pięciolatkom. Po pierwsze nie zrozumieją o co tam chodzi, a po drugie może je bardzo przerazić cała ta historia. "Opowiadania...." składają się z dziewięciu opowieści. Są one bardzo różne i bardzo dziwne. W pierwszym głównym bohaterem jest Włóczykij, który próbuje uchwycić piosenkę, w kolejnych pojawiają się Filifionka, Humbaki, Muminek, jego rodzice i mała Mi. Najbardziej do gustu przypadła mi historia zatytułowana "Opowiadanie o niewidzialnym dziecku". Jest tam dużo małej Mi, która jest moją ulubioną bohaterką, a wraz z nią pojawiają się jej błyskotliwe uwagi. Inne opowiastki są mniej lub bardziej dziwne, absurdalne i przerażające. Homek, który gada o kościach, które zbieleją na prerii na pewno nie nadaje się dla maluchów na noc.

- Mi znów nazbierała purchawek - powiedział Tatuś - Zeszłego roku zbierała muchomory.

- Miejmy nadzieję, że na przyszły rok zbierać będzie kurk albo co najmniej maślaki. - powiedziała Mama.

- Dobrze jest mieć nadzieję - zauważyła mała Mi i zachichotała.

Co mogę powiedzieć o siódmym tomie Muminków? Jest to książka po prostu dziwna. Bardziej nadaje się dla starszych dzieci, a nawet dorosłych niż dla maluchów. Niemniej jednak każda historia ma coś w sobie. Pewien urok i tajemniczość, co ja, bardzo lubię. Polecam do zapoznania się fanom Muminków. Mój egzemplarz jest bardzo stary i opatrzony oryginalnymi rysunkami autorki, które bardzo cieszą oko. Ciekawa jestem jakie będą pozostałe książki. Czytaliście kiedyś czy znacie tylko bajkę animowaną?

Ocena: 

7/10

Tytuł: Idealna chemia

Autorka: Simone Elkeles

Narracja: pierwszoosobowa

Liczba stron: 336

Wydawnictwo: Amber

Książka została porównana do nieszczęśliwej miłości Romeo i Julii. Ja się z tym nie zgadzam. Szekspirowska dwójka przecież kochała się od początku, a bohaterowie Idealnej chemii Alex i Brittany nienawidzą się od pierwszego wejrzenia. Alejandro to meksykanin należący do Krwi, groźnego gangu. Brit to piękna blond cheerleaderka z bogatego domu. Dzieli ich wszystko. Zaczynając od koloru skóry kończąc na poglądach. Alejandro jest w gangu bo musi chronić rodzinę, Brit udaje perfekcyjną bo w domu przeżywa dramat za dramatem. Każdy z nich kryje tajemnice. W skutek zakładu, ta dwójka zbliża się do siebie. Najpierw poznają się lepiej jako partnerzy na lekcji chemii (oboje kończą liceum), a następnie wybucha między nimi prawdziwa chemia.

Alex zakłada się z kolegami, że prześpi się ze "śnieżynką" jak nazywają Brintey. Chłopak początkowo podchodzi do tego zadania z dystansem. Chce tylko wygrać i zranić dziewczynę, jednak powoli odkrywa jej tajemnice i wie już że nie jest ona taka nieskazitelną, na jaką kreuję swój wizerunek. Podobnie Brit. Blondynka sądziła, że meksykanin jest złym człowiek, który zabija i okrada ludzi. Jest pozbawiony wszelkich uczuć i zahamowań. Oboje zrywają z siebie maski i pozy jakie przybrali. Zaczynają się w sobie zakochiwać, a idzie im to dość szybko.

Idealna chemia przypominała mi Trzy metry nad niebem, aczkolwiek jako gorszą wersję. Simone Elkeles miała doby pomysł, ale wykonanie, moim zdaniem, dość średnie. Akcja ciągnie się niemiłosiernie (chociaż książka jest cienka), pisze o seksie bez ogródek, podobnie o przemocy. Jednak za dużo w niej dramatów i utyskiwań. Na jednej stronie bohaterowie się nienawidzą, a na drugiej już 'hyc' i buzi buzi. Mocno naciągana historia.

Czytało mi się ją umiarkowanie dobrze, ponieważ chwile kiedy naprawdę mnie ciekawiła szybko się kończyły i zostawały one zastępowane przez te nudniejsze akapity. Samo zakończenie jest w ogóle śmiechu warte. Wiadomo jak się skończy nawet nie musicie czytać, a i tak na pewno zgadniecie. Bądź co bądź dla zabicia czasu, polecam.

Ocena:

 6/10

Tytuł: Dziennik Bridget Jones

Autorka: Helen Fielding

Narracja: pierwszoosobowa

Tom: I

Liczba stron: 238

Wydawnictwo: Świat Książki

Kto nie zna Bridget Jones? Przyznam, że ja należałam do tego grona osób, które nie znały książkowej wersji. Film widziałam parę razy, ale prawdziwą Bridget poznałam kilka dni temu. O czym jest książka? Główna bohaterka to trzydziestodwuletnia angielka, która ma niesatysfakcjonującą pracę, jest sama, nie ma faceta, a jej rodzina na siłę próbuje ją swatać z kim popadnie. Ale nie bójcie się! Bridget oprócz nieposiadania, ma parę innych dobry "rzeczy". Na przykład paczkę przyjaciół, na których zawsze może polegać i niewyparzony język. Jej błyskotliwe uwagi i odwaga sprawiły, że bardzo ją polubiłam.

Książka to dziennik, prowadzony od stycznia do grudnia. Bohaterka na początku roku robi pewne postanowienia, które przez cały rok stara się wypełniać. Wychodzi jej to raczej marnie. Zakochana po uszy w swoim szefie, wdaje się z nim w ognisty romans. Jej matka, szalona sześćdziesięcioletnia kobieta, próbuje znaleźć Bridget męża. Jednak w trakcie rozwijania się akcji na jaw wychodzi, że ma ona kochanka! Główna bohaterka musi zmagać się z problemami dnia dzisiejszego. Są one i zwykłe i nie zwykłe. Niektóre, dość absurdalne sytuacje, wywoływały u mnie salwy śmiechu, dlatego ostrzegam nie czytajcie tej książki w autobusie, jeśli chcecie uniknąć karcących i oburzonych spojrzeń współpasażerów.

Czym ta książka chwyciła za serce aż tyle kobiet ? Myślę, że swoją prawdziwością. Bridget ma problemy z nadwagą, z brakiem faceta, z wrednymi koleżankami, z męczącymi rodzicami. Chodź jeden z tych kłopotów dotknął kiedyś każdego. Można z przymrużeniem oka zerknąć na rzeczywistość. Dystans i poczucie humoru to zazwyczaj jedyne skuteczne środki na poradzenie sobie z troskami. Co najlepsze zarówno Hugh Grant, jak i Colin Firth pojawiają się w książce (ich nazwiska są wymienione), a jak zapewne wiecie obaj panowie zagrali główne role w filmowej adaptacji.

Stwierdzam, że książka jest lepsza niż film. Bawi i umila czas. Idealna zarówno na lato jak i na pochmurne dnia. Poza tym kto nie chciałaby książki, która ma taką ładną okładkę ?